Vrij weinig. Nee, wacht. Dat is te mild. Helemaal niks. Alsof we op een boot zitten die recht op een waterval afstevent en mijn puber denkt: “Laat ik nog even een dutje doen.”
De examens staan dus voor de deur. Je weet wel, dat moment waar álle leraren, ouders, agenda-apps en studiecoaches al maanden naar wijzen alsof het de wederopstanding van Einstein betreft. En wat doet mijn kind?
Die staart naar TikTok alsof daar het eindexamen Nederlands plots in een dansje wordt uitgelegd.
“Heb je al geleerd vandaag?” vraag ik voorzichtig, hopend op iets van een planning, een kladblok, een opengeslagen boek, desnoods een highlighter in de buurt.
“Ja hoor,” zegt hij dan. “Ik heb net wiskunde gedaan.”
“Oh? Wat precies?”
“Een filmpje gekeken over pi. Op YouTube. Was grappig.”
Fijn. Grappige pi. Dat haalt vast een 8 op het examen.
En ik? Ik verander langzaam in een soort oververhitte examenmanager. Ik heb meer stress dan hij. Ik print schema’s, stel reminders in, dreig met wifi-ontkoppeling. En hij? Die haalt zijn schouders op. “Komt goed.”
Alsof hij een last-minute citytrip naar Parijs heeft geboekt in plaats van zijn toekomst.
Maar goed. Tussen het zuchten, slapen, snacken en scrollen door gebeurt er af en toe iets hoopvols. Een uurtje echte studie. Een samenvatting in een schrift dat ik nog niet eerder gezien had. Een markeerstift die sporen van gebruik vertoont.
Dus ja, hij doet weinig. Maar misschien is dat ook gewoon zijn manier. Pubers zijn kampioenen in het maskeren van inzet. En ik moet toegeven: hij is slim. En als hij zich ergens toe zet, dan gaat het ineens hard.
Dus ik adem in. Adem uit. Laat los. (En print voor de zekerheid toch nog maar een extra samenvatting.)
