Puberteit, waar hormonen regeren en de slaapkamerdeur altijd dicht lijkt en ik de twijfelachtige eer heb om moeder te zijn van een zeer bijzonder exemplaar. Namelijk de puber voor wie school ongeveer even interessant is als een marathon kijken van de nationale kampioenschappen goudvissen hengelen.
Hoewel… ik vraag me af of dit echt zo’n bijzonder exemplaar is. Volgens mij zijn er echt wel wat meer pubers op deze aardkloot die totaal geen interesse in school hebben. Maar goed, laat mij je voorstellen aan mijn zoon. We noemen hem voor het gemak Kevin, voornamelijk omdat dat zijn naam is. Kevin is veertien en zijn passie voor onderwijs is vergelijkbaar met mijn enthousiasme voor een bezoek aan de tandarts. We weten het belang ervan, maar zouden het liefst zien dat het niet bestond.
Begrijp me niet verkeerd, ik maak me zorgen. Ik zie de potentie in Kevin, zoals elke ouder die ziet in hun kind. Hij is slim (net geen Einstein) en charmant (bijna een Cloony), maar helaas ook de studie-ethiek van een goudvis. En dat is precies waar het knelt. Hij is zo’n type die hoog scoort op de schaal van ‘minste moeite gedaan’, mocht hij de eindstreep halen.
Zorgen maken doe ik genoeg, in stilte, want een puber advies geven is als een kat leren zwemmen. Je kunt het proberen, maar je eindigt waarschijnlijk nat en ontevreden. Dus, ik balanceer op het slappe koord tussen bezorgd zijn en vertrouwen hebben dat het allemaal goed komt. Een beetje zoals lid zijn van de postcodeloterij… je weet dat de kans op winnen klein is, maar de hoop sterft het laatst.
Een deel van mij bewondert Kevin’s vastberadenheid om zo weinig mogelijk te doen. Het is bijna kunstzinnig hoe hij uitvluchten vindt om niet te hoeven studeren. “Mam, wist je dat overmatig studeren geheugenverlies kan veroorzaken? Ik bescherm alleen maar mijn toekomstige zelf.”
Ah, ja. Kevin en zijn nobele opofferingen voor de wetenschap.
Soms is het als moeder van een puber goed om zaken in perspectief plaatsen. School is niet het einde van de wereld. Het is maar een klein deel van het leven, en hoewel het belangrijk is, is het niet allesbepalend. Ik probeer te geloven dat Kevin zijn weg wel vindt. En op dit moment is dat zonder de enthousiasme voor de stelling van Pythagoras.
Terwijl ik me voorbereid op nog een ouderavond waar ik zal horen dat Kevin ‘zoveel potentie heeft, als hij zich maar inzet’, blijf ik lachen. Want op een dag zal hij zijn passie vinden en hopelijk, net iets dat een tikkeltje meer inzet vereist dan het onderhouden van zijn Fortnite skills. Hoewel, met de inzet voor gamen zit het wel snor.
Wie weet, misschien wordt hij op een dag wakker en realiseert hij zich dat school misschien, heel misschien, een beetje belangrijk is. Tot dan, houd ik de humor erin, want als je niet kunt lachen om de absurditeit van het opvoeden van een puber, wat blijft er dan, behalve een heleboel ongewassen kleding en een eeuwige strijd over het huiswerk, nog over?
